She was the light in my dark I was her saviour when she's in dangerI don't know why we became destine together But as long as she's with me I do anything just for her to be happyHer innocence is pure as snow While I'm just nothing but an insolent bastardWe are different with every aspect Yet our the our other half is perfectly fitAnd now that we have each otherAll I need now is be with her side forever...

Squamish, British Columbia

(Cristine POV)

THE evening breeze let's her long hair dance on the wind and she can't help but to feel the calming peace that's emiting from the forest. Eventhough she know that's it dangerous for a twelve year old girl to go on the forest alone and for the fact that it is night where many nocturnal animals is walking around the forest. Wala pa rin na makakapigil sa kanyang lumabas ng orphanage house at pumunta sa gubat.

Ang sabi baby pa lang siya nang makita siya ng mga taga-orphanage sa gubat na nakalagay sa isang basket at nag-iisa. Pero ang ipinagtataka daw ng mga ito imbes na umikyak siya ay tila mahimbing pa siyang natutulog sa gitna ng gubat at para pa nga daw binabantayan siya ng mga hayop sa gubat ayon sa mga ito.

Iyon siguro ang dahilan kung bakit hindi niya magawang iwasan ang magpabalik-balik sa lugar na `yon lalo na kapag gabi dahil gustong-gusto niyang nakikita ang maliwanag na buwan. It somehow mesmerize her everytime she looks at it, para kasing may parang kakaibang pakiramdam siya rito.

Pero mas minabuti na lang niyang hayaan ang bagay na `yon siguro pagtanda niya ay maiintidihan na rin niya ang mga bagay na `yon. Ipipikit na sana niya ang mga mata para matulog nang makarinig siya ng mga kaluskos di kalayuan kasunod ang paglabasan ng mga ibon at pagakakagulo ng ilang mga hayop sa paligid.

She should supposed to run and go back to the orphanage like a child would do but instead she slowly walk to that direction where she heard it. Isa pa maaring mga poachers ang naroroon at baka nanakit na naman ng mga kaawa-awang hayop.

Dahan-dahan siyang lumapit mula sa pinaggagalingan na kaluskos pero kinabahan na siya nang makarinig siya nang tila nagaaway na mga aso. Roars and howls filled the silent night but instead of backing down she still tried to see what’s happening.

And curiosity always killed a cat…

There were a pack of wolves encircling another wolf with a midnight black fur. Ang nakakatakot lang ay kakaiba ang laki ng mga ito kay sa isang ordinaryong lobo. They were big! No not just big but huge! Walang ganyang kalaking hayop siyang nakita sa tanang buhay niya.

She saw how those wolves in a pack attack the midnight black wolf. They are snarling at him and tried to catch him and bite him on his neck but it easily dodgesthose attacks and instead it’s the other way around. She could see that the black wolf is gaining in this fight.

Gusto nasana niyang umalis pero hindi niya magawang igalaw ang mga paa para kasing napako na siya sa kinatatayuan. There something about that wolf that made her stops on her tracks. Hindi na niya tuloy namalayan na nakita na pala siya ng isa sa mga kaaway nito. Nang makita niya ito ay malapit na ito sa kanya at akma siyang sasakmalin nang may humarang na kung ano sa harap niya at ito ang nasaktan imbes siya.

He growled dangerously to the wolf that attack her until in an instant the black wolf jump in the air and landed to the other wolf and shredded his body into pieces. His muzzle was coated by blood and when he looks at the other wolves they immediately dispersed with their tails under their legs (Literally).

Saka naman siya binalingan nito, but instead to growl at him he lowered his muzzle and crouch in a sitting position but fall on the ground due to the bleeding wound on its side. Marahil siguro dahil sa ginawa nitong pagliligtas sa kanya kanina.

She slowly approached the bleeding wolf before she sat down beside it. Inilabas niya ang panyo na dala niya, dahan-dahan niyang inilapit ang panyo sa mukha nito. She thought the wolf would snarl or growled at her instead he just let her dried the blood in his muzzle and let her check the wounds he had when he save her.

The wolf nudges her hand as if saying he will be okay. Hindi naman niya napigilan ang sarili haplusin ang itim na itim nitong mga balahibo. Napakalambot at napakaganda ng kulay nito na animo nagniningning sa ilalim ng buwan tuwig naiilawan. She smiled at him and stands up only to hear him whimpered like saying to her that he doesn’t want her to go.

“Don’t worry, maghahanap lang ako ng mga halamang gamot para sa mga sugat mo.” Tila naman nakakaintinding tumango ito sa kanya.

Ilang sandal pa nang mahanap niya ang kailangan ay bumalik siya rito at nadatnan itong nakahiga pa rinsa pinagiwanan niya. She sit again besides him bago dinurog ng mga halamang gamot sa pamamagitan ng mga bato.

She gently applied it on his wounds as she tried her best not to hurt him more. She heard low whimper everytime she puts some medicine inn his wounds but the wolf just stilled and it seems that he doesn’t want to scare her on his sudden movements.

Nang maayos na niyang nailagay ang mga halamang gamot sa sugat nito ay saka siya nakahinga ng maluwag. “Ayan, sigurado ako bukas gagaling na ang mga sugat mo.”

“Salamat”

“Walang anuman.” Sagot niya,

The wolf look stunned as he looks at her. “You can hear me?”

She nod eagerly. “Yes, I’m an a-a-animal whisperer. I think that’s what I read on a certain book. It says that it is what they call to those people who can talk to animals.” She explained.

That’s the reason why other children call her a freak because she always talksto animals when they can’t hear them. Kaya nga madalas napapaaway siya saibang mga bata sa orphanage kaya wala siyang nagiging kaibigan.

“Ahhh… then what are you doing in the woods at this time?” the wolf while cocking his headhis yellow eyes shining from the moon

She blushed and can’t help herself, and flung her arms to his neck… Ahhhh! She really can’t resist such cute wolfie. “Wahhh!!! Your soo cute!” she blurted, she really sucked on something so cute.

She heard him purr in delight and she tightened her embrace. “I can’t breathe.”the wolf whined even she can feel that he really doesn’t want her to let go.

“Sorry.” She just smiled sheepishly. “Anyway for your question I just like to go in the forest at night.”

“Muntik mo nang masaktan ang sarili mo kanina sa tingin mo ba gugustuhin mo pa ring bumalik sa gubat ngayon?”

“Oo, naman.”Agad niyang sagot.

“You should take care of yourself.”

“I know.”

“If we met again someday can I- can I be the one to protect and take care of you?”

Naguguluhan man siya sa tanong nito ay ngumiti pa rin siya. “Of course, Yes.”

Tila naman ngumiti ito sa sagot niya at mayamaya pa ay nakaramdam na siya ng antok.

“Oo nga pala, Ano..”papikit-pikit na ang mata niya “nga pala ang.. pangalan …mo?”

“Marlon.” Iyon lang ang huli niyang narinig bago tuluyang hatakin ng tulog.

KINABUKASAN nagising siya sa bisig ng isang batang lalaki pagtikular sa dibdib nito hindi tuloy niya maiwasang mapasigaw ng wala sa oras at nang mapansin niyang may suot naman pala ito na khaki short ay nakahinga siya ng maluwag. Nagawa na niyang makahinga ng maluwag, at nang tignignan ng mabuti ang binate na sa tingin niya ay mas matanda sa kanya ng dalawa hanggang tatlong taon.

When he stirred she shot her feet up away from him. “Oh, your awake.” It said.

“Wh-who are you?’

He stared at her for awhile as if to realize something. “Oh…” pagkatapos ay saka naman ito tumayo and he’s freaking tall! Nasa balikat lang siguro siya nito.

“I’m Marlon.” He snapped her out in a trance.

“Marlon? The wolf?” she ask incredulously paano naman kaya naging tao ang isang lobo?

“Yes, it’s quite a long story.” Anito. “Can I know your name?”

Nalilito man siya pero sinagot niya ito. “My name is---“ pero naputol ito nang makarinig siya ng mga tong tumatawag sa pangalan niya.

“Cristine! Thank God and your just here.”

“Patty…” she called her teacher in the orphanage ito lang ang tanging tao na nakakaintindi sa kanya. Mahigpit siya nito niyakap pagkatapos ay sunod-sunod siya nitong tinanong ng mga ito. Nang lingunin niya si Marlon ay wala na ito sa kinatatayuan kanina kasabay ang mga ebidensya na nangyari kagabi.

Agad na iginiya siya ng mga ito papuntang orphanage saka siya may narinig na pamilyar na boses.

“I will see you again, Cristine.”

When she look where that voice came a yellow eyed black wolf is staring at her before it slowly strutted off the inner wood.

She just wished to see him again…

MAAGANG nagising si Cristine katulad nang nakagawian niya matapos niyang gawin ang morning ritual niya ay agad siyang dumiretso sa clinic niya na nasa 1st floor. Hindi pa fully operational ang clinic niya dahil bagong gawa pa lang iyon. Magsisilbing siyang village Vet sa lugar na iyon pero hanggang ngayon ay hindi pa rin niya binubuksan ang clinic kahit na nagkaroon na siya ng first patient niya.

That dog really fascinate her and she knows that he’s not normal for a dog. Pero laking pasasalamat na lang niya dito at nagawa nitong iligtas siya sa mga taong nagtangkang dumukot sa kanya. Kung marahil ay wala ito ay malamang nakuha na siya at hindi na niya magagawa makawala.

Habang ang amo naman nito nararamdaman niyang hindi rin pangkaraniwan. Hindi man sabihin ng mga ito sa kanya halata naman na may hindi pangkaraniwan sa mga ito maging ang butler nito alam niyang hindi pangkaraniwan. Hindi man talaga niya alam kung ano ang mga ito ay isa lang ang tiyak niya they are not humans, she just don’t know what are they.

Madali lang sa kanya malaman ang mga ordinary sa hindi pangkaraniwan because she herself is not ordinary. Hindi nga lang niya alam kung anong espesyal sa mga ito pero siguro oras na maging kaibigan niya ang mga ito ay malamang na masagot niya ang mga tanong sa utak niya. Saka isa pa mukhang masayang kasama si Miss Rina at magkikita sila sa Majestic Palace mamaya kaya naman excited talaga siya.

Pakanta-kanta pa siyang nagluto nang makakain niyang almusal tutal naman at mamaya pa sila magkikita ni Rina. At marami pa siyang oras para maggala sa buong subdivision na madali naman niyang nakakabisa. Ewan ba niya pero may kung ano kasi na humahatak sa kanya sa lugar na ito kaya namandito siya napadpad matapos mamatay ang isang mayaman na pilantropong umapon sa kanya kaya naman sa kanya halos napunta sa kanya ang yaman nito nang mamatay ito sahil sa sakit na cancer.

Ewan ba siya sa dinami-rami ng lugar na napuntahan na niya dahil palaging siyang kasamang mag byahe ng adoptive father niya ay dito niya sa PIlipinas mas ginustong manatili. Multiligual siya kaya naman hindi mahirap sa kanya matutunan ang salitang Pilipino. Kaya eto kahit na ilang buwan pa lang siya nakatira sa Pilipinas ay gamay na niya ang pagsasalita ng lengwahe ng mga ito.

Matapos niyang makapagluto at makakain nang almusal ay saka na siya lumabas ng bahay. Madalas lang nitong mga nakaraang araw ay wala siyang ibang inatupag kundi maglagalag kaya nga muntik na siyang mapahamak nitong nakaraang araw at kung hindi nga dahil sa aso na si Knight malamang nakuha na siya ng masasamang loob na iyon at malakas ang kutob niyang hindi pa doon natatapos ang lahat.

But when she saw the beautiful blue sky she immediately relax and try to unwind. Eventhough this place isn’t like where she grew up kahit papano naman ay hindi rin nalalayo ang lugar na `yon isa pa ay may nakita rin siyang gubat malapit sa parke nila kaya naman mas lalo siyang natuwa sa lugar na `yon.

Kaya her first stop… there garden park! Wheee… kaya kahit napinagtitinginan siya ng mga tao dahil para siyang batang patalon talon pa habang naglalakad ay wala siyang pakialam ang mahalaga sa kanya ay makarating sa pupuntahan niya.

Ilang minuto lang ang itinagal nang makarating siya sa parke at dahail hindi pa naman ganon katirik ang araw ay marami pang namamasyal sa parke. Mga bata kasama ang pamilya ng mga ito at mangilan ngilan na mga magkasintahan.

Tahimik na umupo lang siya sa isa sa mga nakakalat na concrete benches sa tabi at nakangiting pinapanood ang mga nagtatawanan na mga bata sa paligid niya hanggang sa napansin niyang tila may mga bata na inaaway ang isang mas maliit na bata. Iyak lang ng iyak ang bata habang binabato ito ng mga di hamak na mas malalaking bulas na bata kay sa rito. Medyo nag taka pa siya na tila may kung anong pinoprotektahan ito gamit ng dalawang kamay nito. Nang makita na niyang nagdugo ang ulo nito dahil sa batong tumama rito ay saka na niya napagpasyahan nakialam.

“`Oy mga bata ano sa tingin nito ang ginagawa niyo?”

Nagkatinginan lang ang mga ito sabay nagtatakbong palayo at wala siyang nagawa kundi ang sundan nalang ang mga ito ng tingin. Saka siya lumuhod para magkapantay sila ng tingin ng bata.

“Bakit kasi hinayaan mo silang batuhin ka?” mahinahong tanong niya sa bata bago niya inilabas ang panyo niya at dahan-dahang pinunasan ang sugat nito sa noo.

Ilang minuto lang ang lumipas nang bigla na lang itong umiyak samantalang kanina lang ay hindi manlang ito nakibo.

“Kasi..kasibad sila inaapi nila `yung bird wahhh.” Sumisigok-sigok pang wika nito hanggang sa nakita niya ang isang maliit na sisiw na maingat nitong hinahawakan sa mga palad nito.

She dried his tears with the palm of her hand and smiled. “Don’t cry na, okay?”

“Pero kasi `yung bird hinurt siya nung mga bad kids.” Anito habang ipinapakita sa kanya ang ibon na tila ilang minuto na lang ay hindi na mabubuhay pa.

Hindi niya akalain na hanggang ngayon pa rin pala ay mga bata na gaya nitong may malasakit pa rin sa mga hayop.

“Pwede bang ibigay mo siya sakin?” tanong niya rito at kahit na nagaalangan pa ito sa kanya ay marahan nitong inilipat ang sugatang ibon sa kanya. “Lahat ng makikita mo secret lang natin `to okay?”

Medyo nagtataka man ay tumango ang bata habang siya ay huminga ng malalim bago may puting liwanang na lumabas sa kanya saka biglang naging masigla ang sisiw.

“Wow how did you do that po?” namamangha na tanong sa kanya ng bata.

“Magic” sabay haplos sa sa noo nitong nasugatan na agad ding naghilom.

Maraming salamat.Narinig niyang sabi sa kanya ng maliit na ibon na ginantihan niya ng ngiti. Tama ito ang kakayahan niya simula pagkabata. Nag makaintindi ng mga salita ng hayop at makapanggamot nang kahit na anong sugat na siyang itinuring niyang biyaya sa buhay niya.

Muli niyang napagtuunan ng pansinang bata nang hinahin nito ang manggas ng t-shirt niya.“Now that the bird is okay, dapat po siguro natin na ibalik siya sa nest niya.” Sabay turo sa puno na nasa itaas nila.

“Eh?” hindi niya mapigilang mapakamot na lang sa ulo habang tinitignan an mataas na puno. Napabuga na lang siya ng hangin at saka tumingin sa batang lalaki sa tabi niya. “Sige balik natin siya nest niya.” Pagsang-ayon niya rito kahit na medyo nag-aalangan siya sa pag-akyat dahil matagal-tagal na rin simula nang huli siyang makaakyat sa puno.

Inilagay niya ang ibon sa balikat niya at saka siya maingat na umakyat, nang makita niya ang pugad ay agad niyang ibinalik ang sisiw akmang bababa na nang makarinig siya ng isang sigaw ng lalaki.

“What the hell are you doing up there?!” sa gulat niya ay napabitaw siya sa hawak na sanga at sumabit pa ang damit niya sa puno bago siya tuluyang nahulog .

Mariin na lang niyang ipinikit ang mga mata niya sa pagaakalang ang matigas na lupa ang babagsakan niya pero isang mainit at malambot na bagay siya bumagsak. Only to be shocked that a man caught her in his arms.

His arms are gently cradling her while his deep set eyes were looking straight at her with a scowl on his chiselled face.

“Are you idiot or what?”

“Huh?”

“Ano sa tingin mo ang iniisip mo at umakyat ka sa ganyan kataas na puno? Hindi mo ba alam na pwede kang madisgrasya sa ginagawa mo?!” litanya nito sa kanya at saka siya dahan-dahang ibinaba bago hinubad nito ang maong jacket nito at ibinalabal sa kanya. “Sa susunod magingat ka baka wala nang sumalo sa iyo sa susunod.”

May sasabihin pa sana ito nang may tumawag sa pangalan nito. “Marlon!”

“Sige.” Iyon lang at iniwan na sila nito. Noon lang siya tila natauhan at tatawagin sana siya nito nang tawagin siya ng bata.

“Ate, ayos lang po ba kayo?” tanong sa kanya ng bata na agad niyang sinagot ng “Oo” saka nagpaalam na rito pero paglingon niya ay hindi na niya nakita pa ang binata.

Sayang kapangalan pa man din ito ng batang nagligtas rin sa kanya noon sana lang makita niya ulit ito. Isa pa kailangan niyang ibalik rito ang ibinigay nitong jacket sa kanya dahil sa pagkakasira ng t-shirt niya. She really wished to see him again.

(Marlon Pov)

ILANG araw na rin siyang ayaw patahimikin ni Fraizer the wolf inside him. Kahit na anong pilit niyang pakalmahin ito ay hindi talaga ito matahimik the reason why he feels very agitated these past few weeks.

Hindi niya halos makontrol ang sarili niya at ilang beses na siyang muntikang magpalit ng anyo bilang lobo sa labas buti na nga lang ay palagi niyang kasama si Jeff kaya naman wala pang nangyayaring gulo.Sa ngayon ay madalas siyang iwan na muna nito sa bahay dahil baka kung ano na naman daw ang nangyari oras na lumabas siya.

Ang kaso nga lang hindi talaga siya sanay na nasa bahay he felt trapped and concealed that made him more agitated and his wolf. From watching a movie in the living room he go straight to the kitchen to retrieve a blood bag to harshly pierced it with his fangs and after a long gulp he finished it and throw it straight on the toxic basket. Though his wolf side is more dominating hindi pa rin mapagkakaila ang pagkauhaw niya sa dugo.

Medyo ang pinagkaiba lang nila sa mga purebloods ay kung kaya nilang mabuhay kahit minsa sa isang lingo lang sila uminom ng dugo hindi katulad ng mga ito na halos oras-oras ay kailangang makainom. Ang kaso nga lang sa kanila oras na hindi siya makainom ng dugo ng maayos ay nagiging mahina siya na nagiging dahilan kung bakit mas kaya siyang i-take over ni Fraizer sa sarili niyang katawan.

Nang hindi na talaga siya makatiis ay saka na siya nagpasya na lumabas wala talaga siya partikular na gustong puntahan dahil sigurado na naman siyang masesermunan siya ni Jeff oras na pumunta siya sa machine shop na ipinatayo nilang dalawa sa tulong ng pera ni Aveial.

Suot ang maong jacket na nakasampay sa likod nginuupuan niyang sofa kanina ay hindi na niya masyadong namalayan kung saan siya napunta. Hanggang sa napansin na lang niya na nasa parke na pala siya ng subdivision nila. Hindi pa ganon kataas ang araw kaya marami pang tao ang nasa parke ay nagliliwaliw pero isang particular na babae na nagpapatahan ng isang batang lalake.

Ewan ba niya kung bakit pero napako ang tingin niya sa dalagamedyo napakunot noo nga lang siya nang bigla na lang umakyat ang babae sa mataas na puno na nasa tabi ng mga ito. Hindi niya tuloy natiis na lapitan ang mga ito.

“What the hell are you doing up there?!”doon lang niya napansin ang pugad na hawak nito na inilagay sa isang sanga pero marahil na nagulat ito sa pagsigaw niya kaya bigla nitong nabitawan ang kinakapitan na sanga.

He acted on instinct and catch her on time her innocent face gaze up on him and there’s a weird emotion that is building up inside him.

“Are you idiot or what?” singhal niya dito pero parang disoriented pa rin yata ito at hindi siya naintindihan. “Ano sa tingin mo ang iniisip mo at umakyat ka sa ganyan kataas na puno? Hindi mo ba alam na pwede kang madisgrasya sa ginagawa mo?!” litanya niya rito at saka dahan-dahang ibinaba bago hinubad nito ang maong jacket nito at ibinalabal sa rito nagtaka pa nga siya dahil parang awtomatiko ang ginawa niya. “Sa susunod magingat ka baka wala nang sumalo sa iyo sa susunod.”

Pero parang hindi pa rin siya nito nagintinihan dahil hindi pa rin nito nagawang makapagsalita hanggang sa narinig na lang niyang may tumawag sa pangalan niya. Agad naman niyang nilapitan si Jefferson na nakatayo sa di kalayuan.

“Kung san-san ka nanaman pumupunta baka bigla ka na lang magwala wala ako sa tabi mo.”

“Teka kailan pa kita naging nanay?”

“Ulol!Umuwi na tayo.” Sabay sibad ng alis.

Wala naman siyang nagawa kundi ang sumunod na lang at hindi niya mapigilang magtaka nang bigla na lang nanahimik si Fraizer sa loob niya. Para tuloy may kakaiba, sino kaya ang babaeng `yon at bakit parang nakita na niya ito kung saan? Sayang nakalimutan niyang itanong ang pangalan nito.

(Cristine POV)

HANGGANG sa magpaalam siya sa bata na nakilala niya sa parke ay hindi pa rin mawala sa isip niya ang lalaking lumigtas sa kanya sa pagkahulog sa puno niya kanina. Nagkataon lang kaya na magkapangalan ito ng batang lalaki na nakilala niya noon o ito ang batang `yon?

Pero para naman napakaimposible `non napakalayo ng America sa Pilipinas kaya siguro marahil ay coincidence lang ang lahat. Ang kaso ay hindi na iyon nawala sa isip niya buong maghapon kaya naman hanggang sa namalayan na lang niyang kailangan na niyang pumunta sa Majestic Palace dahil sigurado siyang inaantay na siya ni Rina.

Pagkarating pa lang roon ay agad niyang namataan ang dalaga at hanggang ngayon ay humahanga talaga siya sa ganda ng interior design ng lugar na iyon. Habang nagku-kwetuhan sila hindi niya mapigilang matawa nang pagkamalan siya ni Rina na isang highschool student na madalas talaga siyang mapagkamalan marahil dahil na rin sa baby face siya at height na five two kaya hindi rin niya ito magawnag masisi.

Ang totoo niyan sa edad niyang ito ay masasabi niyang nagawa na niya ang lahat idagdag pa na napakaraming pera na iniwan sa kanya ng adoptive parent niya.Ang sabi kasi nila ay genius daw siya kaya ayun sa edad niyang iyon ay nagawa na niyang makakuha ng PH.D sa Harvard University at nakatalang pinakabatang doctor na nakapagtapos sa nasabing kolehiyo. Ang kaso marami pa rin ang napagkakamalan siyang bata na minsa ay tinatawanan na lang niya.

Anyway so ayun nga matapos nilang magkwentuhan ni Rina ay napagpasyahan na nilang sabay na umuwi tutal sa iisang subdivision rin naman sila nakatira. Sandali lang itong nagpaalam sa kanya para tawagan ang pwedeng sumundo sa kanilang dalawa dahil medyo madilim na at mahirap na kung magco-commute pa silang dalawa.

But they both notice a car headlight coming she even thought that it was the service Rina called pero nang mapansin niya ang isang pamilyar na itim na van ay agad niyang sinabihan si Rina.

“I think we better to go back inside.” Saka agad na hinila ang braso nito papasok pero huli na ang lahat. Dahil may bigla na lang humablot sa kanya at tinakpan ng panyo ang mukha niya at dahan-dahan siyang nawalan ng malay. Sabi na nga ba niya at babalikan siya ng mga taong muntik na dumukot sa kanya nitong nakaraan. Nang nagdilim ang buong paligid ay isang pangalan lang ang tinawag niya sa isip niya.

“Marlon”

(Marlon POV)

KANINA pa talaga siya hindi mapakali para kasing may mali talaga and up until now Fraizer isn't answering any of his calls as if he just sleeps from a bottom of a pit. Simula kasi nang makita niya ang babaeng 'yon kaninang umaga ay hindi na ito nangulit pa sa kanya na talaga namang nakakapagtaka.

"Hoy, Marlon try mo kayang tumigil sa isang tabi? Nahihilo na ko sa'yo." reklamo sa kanya ni Jefferson pero hinid niya iyon pinansin, pakiramdam talaga niya ay may parang mali na mangyayari.

Narinig nilang tumunog ang cellphone ni Jeff saka siya binalingan. "That was Rina magpapasundo daw siya." nang makuha nito ang susi sa sariling kotse

Sa pagbi-byahe nila ay tahimik lang siyang nakamasid sa paligid nang may maramdaman siyang hindi maganda. His senses suddenly on alert and suddenly he felt like there is a nagging sensation that eating him up.

"Jeff, drive faster." aniya.

"What?" tuktukan kaya niya ito?

"Just fucking drive faster!" angil niya.

"Fine, fine Geez... masyadong mainit ang ulo mo." madiin nitong inapakan ang silinyador. In a less of twenty minutes ay agad nilang natanawan ang Majestic Palace. Pero pareho silang napakunot ng kasama ng makita nila ang isang itimna van sa harapan ng restaurant

His instinct automatically kicks in and he immediately rush out of the car then saw Rina and a girl he instantly recognize. Our mate out of nowhere he heard his wolf finally talk.

Kung ganon ito nga ang batang matagal na niyang hinahanap damn it! Bakit kaya hindi niya agad iyon napansin noong una samantalang nasa harap na niya ito. Napansin niyang wala nang mga mala yang dalawang babae na buhat-buhat ng mga ito at bago pa sila tuluyang akalapit roon ay mabilis na nakalayo na ang mga ito.

He suddenly felt himself starting to change into a wolf pero mabilis siyang pinigilan ni Jeff. “What the hell are you thinking? Do you want to expose us?”

“Damn it!”malutong na mura niya habang pinipilit na pigilan si Fraizer.

“Don’t be too reckless Marlon alam mong kaya nga natin na magbura ng alaala ng tao pero hindi garantisado na lahat ng makakaita sa`yo magpalit ng anyo ay magagawa natin na burahin ang mga alaala.”

Hindi na niya masyado pang inintindi ang sinabi nito at ginamit ang pang-amoy niya para masundan kung saan papunta ang mga ito.

A string of curses erupted in his mouth when he realizes that the van used a special potion that has the capacity to conceal their tracks.

“What’s the matter?” tanong ni Jeff.

“I can’t track them.”

“What?!” kapagkuwan ay nagkamot na lang ito ng ulo. “We better inform Reese about this.” Anito pero bago pa sila makapasok sa loob ng MP ay naroroon na sa bukana ang dalaga at masamang nakatingin sa kanila. Alanganin silang napaatras at sabay na pumasok sa loob ng kotse baka kasi kung ano pang gawin sa kanila nito at mukha naman na alam na nito ang nangyari sa ngayon ay dapat na nilang alalahanin kung papaano nila ito sasabihin kay Ave siguradong mag-aamok ang isang `yon ng away.

Narinig niyang tumunog ulit ang cellphone ni Jeff ito naman ang nagpakawala ng malutong na mura. Ano naman kaya ang meron?

“Bakit?” nagtatakang tanong niya pero hindi niya mapigilan ang matigilan nang maramdaman niyang nagpupumilit na makakawala si Fraizer.

“Nasa mansion na si Ave.”

“`Di niya mapigilan ang mapapalatak. “Kapag minamalas ka nga naman ano?”

“WHAT?!” hindi niya mapigilang mapangiwi nang marinig niya ang malakas na sigaw na iyon ni Ave. He’s sensitive hearing is somewhat way more sensitive before and he can’t really explain why. Kasalukyan na kasama nla si Doc Rey, Kaiser at Jerme na pare-parehong tahimik lang na nakatingin sa kanila.

Nagpalakad lakad ito sa harap nila habang nanenermon noong ginagawa nito iyon sa kanila ay madalas lang na nginingisian lang nila ito ni Jeff pero ngayon ay tila umiinit ang ulo niya dahil ayaw niya ang ginagawa nito sa kanya. It must be the wolfs blodd that is talking and he is fully aware how strong that blodd is running through his veins hindi rin maiitanggi na nakita na nila ang kabiyak niya kaya mas lalong naging makapangyarihan ang wolf niya kaysa sa vampire.

He really hates being a half breed due to this reason his body is changing in a abnormal way even his moods are way more troublesome especially to Jeff since he’s the one who is always with him.

“Bakit hindi niyo agad sila hinabol?” mataas ang boses na saad ni Ave.

“Don’t you dare to disrespect me like that!” aniya pero pare-pareho silang natigilan dahil imbes boses niya ay tila hindi siya ang nagsalita. The voice seems like his but in a very different manner it’s authoritative and way more domineering than his at kung tama ang hinala niya mukhang unti-unti nang lumalabas ang wolf blood na nanalaytay sa ugat niya.

Gustuhin man niyang humingi ng paumanhin ay tila hindi niya magawa and it’s getting way more infuriating.

“It’s alright Marlon, it seems that your wolf is gaining more power than we expected. I presume nakita niyo na ang hinahanap niyo hindi ba?”

“Yes, but she’s with Rina kaya ganito na lang ang pagmamarkulyo ni Fraizer.” Kapagkuwan ay nagpatihulog ito sa sofa paupo. “You where tamed this past few years due to the reason of the agreement that we had, pero dahil nakita nito na ang hinahanap niyo expect him to unleash his power kaya dapat mong matutunan na ma-kontrol siya.”

“I already know how to control him kaya lang naman siya nagkakaganyan dahil sa nangyari pero oras na makuha naming siya siguradong magiging maayos na ang lahat.”

“Wow! So deep!” nagawa pang mang-asar sa kanya ni Jeff.

“Shut up! Wag mo na kong gatungan pede?” naasar na wika niya sira-ulo talaga `tong kaibigan niya kahit kailan.

“Guys stop it already, sa ngayon kailangan lang natin alamin kung paano nating mahahanap ang dalawa.” Sabi ni Aveial.

“I already have their location.” Kapagkuwan ay sabay-sabay slang napalingon sa nagsalita.

“That fast? You already got it?” tila diskumpiyado pang tanong ni Jeff.

“It only states that we are more capable than you.” Sabi rito ni Eden na nasa tabi ni Reeese.

“Is that an insult?”

“Nope, just stating a fact.”

“Okay stop petty quarrels.” As usual ay si Ave ang nanaway. “Saan ba naming pedeng makita si Rina?” baling nit okay Reese.

May inibot ditong papael ang dalaga. “There current location is in Europe at kung hindi ako nagkakamali they were already shipped unconscious.”

Agad niyang naikuyom ang mga kamay sa galit while he heard Ave cursed profanities in every language that he know. Pinagpasyahan na niyang pumunta sa basement dahil nagwawala na naman si Fraizer at hindi niya sigurado kung kaya pa niyang pigilan ito.

“Where are your going?” tanong sa kanya ni Jeff.

“In the basement.” Aniya.

“Anong gagawin mo `ron?”

“Do you want my wolf to slit your throat?”

“Sige bye bye sulat ka ha?” agad na kabig nito bago hinayaan siyang tunguhin ang basement kung saan pede niyang pakalmahin si Fraizer.