Konuşmak, yazmak, resim yapmak, müzik çalmak… Üretmek, sunmak, paylaşmak… Ne kadar cesurca! Bu aktivitelerin en basitinde bile, bir fikrin, bir duygunun dışa vurumu mevcut; bize ait bir sırrın ifşası söz konusu.

Kendimizi ifade ettiğimiz anda başkalarına itiraz hakkı veriyoruz. Beğenilmemeye, onaylanmamaya davetiye çıkartıyoruz. Sert kabuklarımızı aralıyor ve en yumuşak yerimiz olan ruhumuzda, insanların bize saldırabilecekleri bir açıklık oluşturuyoruz. Dudaklarımızdan dökülen, kalemimizden çıkan tek bir sözcükle bile acımasızca yargılanma riskini göze alıyoruz.

Susmak, yorum yapmamak, ilgisiz kalmak kolay. Ama birey olarak en asil ödevimiz, bize bahşedilmiş bu hayatı yaşamak, kapasitemizi keşfetmek, mucizeleri deneyimlemek değil mi? Öyleyse soyunun zırhlarınızdan ve yaratmaya başlayın. Biz de eleştiri oklarımızın uçlarını köreltip atalım ki, canınız fazla yanmasın.

Sahneye bir kez ayak bastınız mı, seyirci olmanın sorumluluklarını daha iyi kavrayacaksınız. Her birimizin içinde özgün bir sanatçı var; oraya en büyük sanatçı tarafından yerleştirilmiş. Bu gerçeğin ayırdına bir kez vardıktan sonra geri dönüş yok; barış dışında bir seçenek yok.

Kahraman olmak zor değil, herkesin omuzlarının üstünde güçlü bir silah ve elinin altında dünyayla bağlantı sağlayan bir araç var. Hedefe ulaşmak için tek ihtiyacınız, olan biteni önemsediğinizi gösterecek cesaret. Ben kendimi öne attım ve döktüm içimi satırlara. En azından okuyun dostlar!